Republika Srbija
APELACIONI SUD U KRAGUJEVCU
Broj:Gž1-4094/19
Datum:09.09.2020. godine
K r a g u j e v a c
U IME NARODA
APELACIONI SUD U KRAGUJEVCU, u veću sastavljenom od sudija Jasminke Vukanović, predsednika veća, Radmile Nikolić i Zorice Jovanović, članova veća, u parnici tužioca AA, čiji je punomoćnik Nenad Maljković, advokat iz Jagodine, protiv tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde, Osnovni sud u Jagodini, koju zastupa Državno pravobranilaštvo, Odeljenje u Kragujevcu, radi isplate uvećane plate, odlučujući o žalbi tužene izjavljenoj protiv presude Osnovnog suda u Jagodini P1-60/18 od 31.10.2019. godine, u sednici veća održanoj 09.09.2020. godine, doneo je
P R E S U D U
ODBIJA SE kao neosnovana žalba tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde, Osnovni sud u Jagodini i POTVRĐUJE presuda Osnovnog suda u Jagodini P1-60/18 od 31.10.2019. godine.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Osnovnog suda u Jagodini P1-60/18 od 31.10.2019. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu na ime prekovremenog rada, za period od marta 2015. godine zaključno sa septembrom 2017. godine, isplati pojedinačne mesečne iznose bliže određene tim stavom izreke, sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog do konačne isplate, kao i da u korist tužioca nadležnom Fondu PIO za isti period na utvrđene iznose uplati pripadajuće doprinose za PIO po stopi i osnovici koja važi na dan uplate.
Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 61.200,00 dinara.
Protiv navedene presude žalbu je blagovremeno izjavila tužena, pobijajući je pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primene materijalnog prava.
Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 386. ZPP („Službeni glasnik RS“, broj 72/11, i dr.), Apelacioni sud je utvrdio da je žalba tužene neosnovana.
U prvostepenom postupku nisu učinjene bitne povrede odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačke 1. do 3, 5, 7. i 9. ZPP, na koje drugostepeni sud pazi po službenoj dužnosti.
Prema utvrđenom činjeničnom stanju prvostepenog suda tužilac je zaposlen kod tužene na poslovima pravosudne straže. Na posao je dolazio prema planu rada koji je dobijao za svaki mesec. Tužiocu nije isplaćen dodatak za opterećenje na radu, dok mu je isplaćen dodatak za noćni rad i rad u dane državnih praznika. Veštačenjem je utvrđeno da je tužilac u spornom periodu ostvario 182 sata prekovremenog rada, pri čemu je za 49 sati tužiocu izvršena isplata uvećane plate na ime noćnog rada, te za isplatu prekovremenog rada tužiocu ostaje 32.078,00 dinara, imajući u vidu član 30. Zakona o platama državnih službenika i nameštenika. Tužena nije shodno članu 27. stav 2. Zakona o platama državnih službenika i nameštenika omogućila tužiocu da koristi slobodne sate.
Kod ovakvog utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je primenom materijalnog prava na koje se pozvao u obrazloženju prvostepene presude pravilno usvojio tužbeni zahtev tužioca i odlučio kao u izreci iste, iako je izveo pogrešan zaključak da samo kumulativna isplata dodataka na platu po osnovu noćnog rada, rada na dane praznika i za dodatno opterećenje na radu isključuje dodatak za prekovremeni rad.
Osporavajući zakonitost i pravilnost prvostepene presude tužena u žalbi ističe da je u konkretnom slučaju trebalo primeniti član 30. Zakona o platama državnih službenika i nameštenika, kao i da se rad tužioca koji se tužbenim zahtevom potražuje ne može smatrati prekovremenim radom, jer se rad zaposlenih obavlja kontinuirano po unapred utvrđenom redosledu u višemesečnom trajanju.
Međutim, ocenjeni su kao neosnovani ovakvi žalbeni navodi. Naime, članom 47. Zakona o platama državnih službenika i nameštenika („Službeni glasnik RS“, broj 62/06 i dr.) propisano je da nameštenici imaju, pod istim uslovima i u istoj visini kao državni službenici, pravo na dodatak za vreme provedeno u radnom odnosu, dodatak za rad noću, dodatak za rad na dan praznika koji nije radni dan, dodatak za prekovremeni rad i dodatak za pripravnost. Prema članu 27. stav 1. istog zakona državni službenik za svaki sat koji po nalogu pretpostavljenog radi duže od punog radnog vremena (prekovremeni rad) ima pravo na sat i po slobodno. Prema stavu 2. istog člana rad duži od punog radnog vremena mesečno se preračunava u slobodne sate, koje državni službenik mora da iskoristi u toku narednog meseca. Prema stavu 3. tog člana izuzetno, uz prethodnu saglasnost zaposlenog, prekovremeni rad može biti uveden i u trajanju dužem od onog utvrđenog opštim propisima o radu, najduže do 20 sati nedeljno. Prema stavu 4. istog člana prekovremeni rad iz stava 3. ovog člana može biti uveden za najduže 90 dana u kalendarskoj godini. Prema stavu 5. navedenog člana državnom službeniku kome zbog prirode poslova radnog mesta ne bude omogućeno da u toku narednog meseca iskoristi slobodne sate, za svaki sat prekovremenog rada isplatiće se vrednost sata osnovne plate državnog službenika uvećano za 26%. Prema stavu 6. tog člana pravo na dodatak za prekovremeni rad utvrđuje se rešenjem rukovodioca organa koje u obrazloženju mora da sadrži razloge zbog kojih državni službenik ne može da iskoristi slobodne sate. Prema članu 30. stav 1. istog zakona dodatak za rad noću, dodatak za rad na dan praznika koji nije radni dan i dodatak za dodatno opterećenje na radu isključuju dodatak za prekovremeni rad. Kako je veštačenjem utvrđen broj sati prekovremenog rada tužioca u spornom periodu, za koje tužena nije omogućila tužiocu da ih iskoristi kao slobodne sate, i kako je veštak imao u vidu član 30. Zakona o platama državnih službenika i nameštenika, pa nema duplog vrednovanja dodataka po dva različita osnova (za prekovremeni rad i rad noću), to tužiocu pripada iznos utvrđen veštačenjem u visini od 32.078,00 dinara, koji je tužbom i tražen. Pri tome, pravo na dodatak na platu po osnovu prekovremenog rada spada u kategoriju prava po osnovu rada, kojih prava se, shodno odredbi člana 60. stav 4. Ustava Republike Srbije („Službeni glasnik RS“, broj 98/06), niko ne može odreći, pa ista ne mogu biti ni uskraćena od strane poslodavca. Tužiocu pripada i pravo da u njegovu korist budu uplaćeni doprinosi za penzijsko i invalidsko osiguranje nadležnom Fondu za penzijsko i invalidsko osiguranje na dosuđeni iznos dodatka za prekovremeni rad u skladu sa članom 13. stav 1. Zakona o doprinosima za obavezno socijalno osiguranje.
Kako nijedan žalbeni navod nije doveo u sumnju zakonitost i pravilnost prvostepene presude u stavu prvom izreke, Apelacioni sud je na osnovu člana 390. ZPP odlučio kao u izreci ove presude, s tim što je potvrđeno i rešenje o troškovima parničnog postupka, sadržano u drugom stavu izreke, jer je isto doneto pravilnom primenom odredaba članova 153. i 154. ZPP.
Predsednik veća-sudija
Jasminka Vukanović,s.r.
Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Vesna Aleksić
Commenti